امیرالمومنین

       مدح امیرالمومنین:

" ای تیر غمت را دل عشّاق نشانه "
در عرش ،  نجف ، کعبه تویی صاحب خانه
چشمم همه سو دور زد و از تو نشان دید
" یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید "
دست کرمت بنده نواز است همیشه
ابروی تو محراب نماز است همیشه
محتاج خلایق نشود هیچ زمانی
دستی که به سوی تو دراز است همیشه
تحویل گرفتی چه قدر گرم و صمیمی
من را که سراپام نیاز است همیشه
بهتر که شود بسته به رویم همه درها
وقتی در این میکده باز است همیشه
انگور اگر از تاک ضریح تو درآید
نوشیدن مِی نیز مُجاز است همیشه
مَنْ ماتَ عَلی حُبّکَ قد ماتَ شهیداً
این شور عراقیِّ حجاز است همیشه

هر که را فيض ازل از بخت برخوردار کرد
جای در ظلّ لوای حيدر کرّار كرد

مظهر الطاف يزدان، قبله امکان، علی
که حق او را معينِ احمد مختار كرد

شکر خدا که نام علی در اذان ماست

ما شیعه ایم وعشق علی هم از آن ماست

از یاد علی زبان ودهان خسته کی شود

اصلا زبان برای همین در دهان ماست

ما شیعه زاده ایم وخدا را هزار شکر

این شیعه زادگی شرف خاندان ماست

ما عاشق علی شده ایم وبدون شک

این هم ز پاک دامنی مادران ماست...

علی علی (ع).....

ز ازل جمال تو زد قدم ، ز تجلّیات علی علی

بفزود حسن تو دمبدم ، ز ملمّعات علی علی

نگهت چو رفت سوی عدم ، کندالتفات علی علی

سپه وجود گاه شه قدم ، بصفات و ذات علی علی

توئی جلوه گاه شه قدم ، بصفات و ذات علی علی

نه مرا رهیست بکوی تو ، که چو گر بسر بدوم شها

نه نشانه ایست ز سوی تو، که رسم به سدره ی منتها

نه میم بکف ز سبوی تو ، که مرا ز خود بکند جدا

فتدم بکف نه ز موی تو . که دو عالمی بدهم بها

نه مجال دیدن رو تو ، ز مشعشات علی علی

 .

.

.

.

                              شاعر:شمس عطار

بقیه شعر در ادامه مطلب......

علی و شب....

نیمه شب، زمزه ای هست بلند

                                که مرا میگُسلد، بند از بند

هست جانسوز تر از ناله ی نی

                                       کرده صد ناله، به یک زمزمه طی

چه روان بخش، صدائی دارد

                                  شور عشق است و، نوائی دارد

نغمه هایی که ز سازش خیزد

                             شور در چنگ دو عالم ریزد

بسکه با شور و نوا، دمساز است

                            به سماوات، طنین انداز است

.

.

.

.

                                                                                       شاعر: غلامحسین جواهری «وجدی»

بقیه شعر در ادامه مطلب....

ﺷﻌﺮﯼ ﺑﯽ ﻧﻘﻄﻪ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﯽ علیه السلام

ﺍﻟﺴّﻼﻡ ﺍﯼ ﻫﺎﺩﯼ ﺩﻟﻬﺎ ﻋﻠﯽ
ﺍﻭﻝ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻫﺮ ﺍﻣﻼ ﻋﻠﯽ
ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﺳﻬﯽ ﺳﺮﻭﺭ ﻋﻠﯽ
ﺍﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻭّﻝ ﻭ ﻣﻮﻻ ﻋﻠﯽ
ﻭﯼ ﻋﻮﺍﻟﻢ ﺭﺍ ﻋﻤﺎﺩِ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﺪﻝ
ﺳﺎﻟﮏ ﺳﺮﻣﺪ ﮔﻞ ﮔﻠﻬﺎ ﻋﻠﯽ
ﺁﻣﺮ ﻣﻬﺮ ﻭﻣﻪ ﻭ ﺣﻮﺭ ﻭ ﻣﻠﮏ
ﺩﻭﻡ ﺁﻝ ﮐﺴﺎ ﻭﺍﻻ ﻋﻠﯽ
ﻫﻢ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﺴﺎ
ﻫﻢ ﺳﺤﺮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺭ ﺁﺭﺍ ﻋﻠﯽ
ﺍﯼ ﺍﻣﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺮﺍﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺪﺩ
ﺭﺍﺡ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻟﻮﻟﻮ ﻻﻻ ﻋﻠﯽ
ﻣﺤﺮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﺼّﻤﺪ
ﺍﺳﻮﻩ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻭ ﺳﻠﻤﯽ ﻋﻠﯽ
ﻟﻮﺡ ﻭ ﮐﺮﺳﯽ ﺭﺍ ﻣُﻤِﺪّ ﻭ ﺩﺍﻭﺭﯼ
ﺣﺎﻣﯽ ﺩﺍﺭﺍ ﮔﺪﺍ ﺍﻋﻤﯽ ﻋﻠﯽ
ﻫﻢ ﻭﻟﯽّ ﻭ ﻫﻢ ﻭﺻﯽّ ﺍﻋﻠﻤﯽ
ﺻﻬﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﻫﻤﺪﻡ ﻃﺎﻫﺎ ﻋﻠﯽ
ﻫﻤﺴﺮ ﺍﻡّ ﺍﻻﺋﻤّﻪ ﻃﺎﻫﺮﻩ
ﻭﺍﻟﺪ ﺩﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﺍﻋﻼ ﻋﻠﯽ
ﻫﻢ ﺩﻭﺍﯼ ﺩﺭﺩ ﻫﺮ ﺍﻫﻞ ﺩﻟﯽ
ﻫﻢ ﻋﻠﻮﻡ ﻭﺣﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺍ ﻋﻠﯽ
ﻣﻮﻟﺪ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼ ﮐﺮﺩﮔﺎﺭ
ﺩﺭ ﻣﺼﻠّﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺳﺮ ﺳﻮﺩﺍ ﻋﻠﯽ
ﺭﺍﺩﻣﺮﺩﯼ ﺭﻫﺮﻭﯼ ﻋُﻠﻮﯼ ﻣﺮﺍﻡ
ﺩﺭ ﺩﻭﻋﺎﻟﻢ ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﺍﻭﻻ ﻋﻠﯽ
ﻋﺎﻟﻤﯽ ﻋﻤّﺎﺭ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﻭﻋﻤﻞ
ﺩﺍﺩ ﻫﻮﺩ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯽ
ﺭﺍﺱ ﮐﻞّ ﻣﺎﺳَﻮَﺍﻟﻠﻪ ﻣﺎ ﺣﺼﻞ
ﺍﻭﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﺩﻭّﻣﯽ ﺍﻣّﺎ ﻋﻠﯽ
ﻫﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﺭﺍﻡ ﺍﺣﺪ
ﺳﻠّﻤﻮ ﺻﻠّﯽ ﻋﻠﯽ ﻣﻬﻤﺎ ﻋﻠﯽ
ﻭﺍﻟﻪ ﻣﻬﺮ ﻋﻠﯽّ ﺍﻋﻠﻤﻢ
ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﻣﺎﻭﺍ ﻋﻠﯽ
ﺩﺭ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺩﺍﺭ
ﮐﺮﺩ ﻻﺍﺩﺭﯼ ﮐﻼﻡ ﻣﺎ ﻋﻠﯽ
ﻣﺪﺡ ﻣﻮﻻ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﻝ ﺁﺳﻮﺩه اﻡ
ﺩﺭ ﻟﺤﺪ ﻋﺎﻟﯽ ﺩﻫﺪ ﺍﻋﻄﺎ ﻋﻠﯽ
ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮔﻠﯽ ﻣﺎ ﺳﺮﻭﺭﯼ
ﻫﺎ ﻋﻠﯽٌ ﻫﺎ ﻋﻠﯽٌ ﻫﺎ ﻋﻠﯽ ً

نادعلـــــــــــــــــــــیاً"به هوای نجف
یادحــــــــــــــــــــــرم برده قرارم ز کف
باز هوای نجـــــــــــــــــــــفم آرزوست
مهر عــــــــــــــــلی در دو جهان آبروست
یک نظـــــــــــــــــــــــرم گر بکند بوتراب
ذره ناچیز شود آفــــــــــــــــــــــــــــتاب
حیدر کــــــــــــــــــــــــــرار علیک السلام
عشق فقط حب علـــــــــــــــــــی والسلام
زیرنشین علمش انبــــــــــــــــــــــــــیا
سید و سالار همه اوصـــــــــــــــــــــــــــیا
نفس نبی،حبل مــــــــــــتین،روح دین
مظهر اسماء خــــــــــــــــــــــــدا در زمین
حشر محبان علــــــــــــــــــــــــی با علی
درهمه احوال بگو یاعلـــــــــــــــــــــی

خرد را یافتم گفتم علی کیست ؟ / بگفت آنکس که وصفش حد کس نیست

علی ویران نشین عرش پیماست / از این پایین تر از آن هم بالاست

علی سری مگو در ذات معبود / علی عبدی که پیش از بود هم بود

علی چشم خدا دست خدا بود / خدا داند که کی بود و کجا بود

چه می گویم که می داند علی کیست ؟ / علی اعجوبه ای در ملک هستی است

علی ماهی که در هر دل درخشید / به یک شب در چهل منزل درخشید

علی آه دل بشکسته دل هاست / علی فریاد از عصیان خجل هاست

علی شمعی که عمری بی صدا سوخت / چراغ عدل را در عالم افروخت

که غیر از او به قاتل شیر بخشید / که جز او خصم را شمشیر بخشید

شب معراج نشنیدی که احمد / در آن خلوت سرای حی سرمد

بهر جانب که چشم خویش بگشود / علی بود و علی بود و علی بود

سرا پا اشک بود و خنده می کرد / نشاط کودکی را زنده می کرد

بیابان را چنان از اشک پوشید / که هر نخلی ز چشمش آب نوشید

قلم لرزان زبان قاصر سخن پست / تهی دستم تهی دستم تهی دست

چه گویم تا نریزد آبرویم / تو خود گو کیستی تا من بگویم

تو شاه هر دو عالم ما گدائیم / تو دست حق و ما بی دست و پاییم

شجاعت تکیه بر تیغ تو داده / جوانمردی به پایت ایستا



قلبم از کار که افتاد به من شوک ندهید


نام حیدر که بیاید ضربان می گیرد

یا علی....